Niet slecht bekeken van uitgeverij Silvester om telkens twee albums ineens van deze reeks op de markt te brengen. Zo kon het publiek bij de start niet alleen kennismaken met de basisopzet maar werd het ook meteen dieper meegezogen in het verhaal. Bij dit derde en vierde deel ligt de meerwaarde van het gelijktijdig verschijnen vooral in de continuïteit en het feit dat alles zich op één zelfde locatie afspeelt. Maar niet alleen inhoudelijk klopt het plaatje. Ook op het vlak van marketing en verkoop zit er logica in. De lezer moet behoorlijk veel investeren maar krijgt er een uitgebreid verhaal voor terug dat niet snel wordt onderbroken. Door het hoge verschijningsritme wordt de spanningsboog minder uitgedaagd en kan de promotiecampagne intensiever gevoerd worden. Ook het feit van de aangekondigde TV-serie is niet onbelangrijk. Als de serie net zoveel opschudding veroorzaakt als pakweg de vampierreeks 'True Blood' dan zal er ook belangstelling zijn voor de oorspronkelijke strip en dan is het belangrijk dat er al voldoende delen beschikbaar zijn. Inhoudelijk trekt dit volgende tweeluik zich snel op gang. Op het einde van deel twee was er voor onze groep overlevenden terug wat hoop toen ze vanop een heuvel de contouren zagen van een grote gevangenis. In zo'n grote, goed te beveiligen locatie met ruime voorzieningen konden ze zich voldoende isoleren van de zombies. Nog even wat ronddwalende achtergebleven gevangeniszombies neermaaien en men kon aan het opbouwwerk beginnen. Maar scenarist Kirkman dacht daar anders over. Hij had duidelijk zin om de spanning er in te houden en voegt vier nieuwe personages toe aan zijn universum van de levenden. Het zijn geen gewone toevallig opduikende burgers maar vier gevangenen die zich in de refter verschanst hebben. Wanneer de partijen met elkaar kennis hebben gemaakt gaat Rick de boer Hershel uit het vorige deel terug opzoeken om hem samen met zijn familie naar de gevangenis uit te nodigen. Hershel kan het land verbouwen en zo voor een blijvende voedselketting zorgen. De argwaan tegenover de vier gevangenen wordt gesmoord door de hoop op een beter leven. Maar dan breekt de hel terug los. Zelfmoord, moord én het besef dat ook mensen die niet gebeten waren terugkeren als zombies vormen de intro. Na een volgende dubbele moord krijgt de groep een schuldige te pakken en ontstaat een psychologisch en filosofisch steekspel over het recht om te doden. De natuurlijke orde van de groep wordt verstoord en ondertussen komt een meedogenloze vrouwelijke huurling het verhaal binnen gewandeld. Een ruzie ontaardt in het besef dat één iemand nooit het geweten van een hele groep op zich kan nemen en er ontstaat een soort mini-democratie. Of deze nieuwe verhouding genoeg zal zijn om verder het hoofd te bieden aan komende uitdagingen is onzeker. Want het gaat al lang niet meer over gewone mensen, het gaat over getraumatiseerde individuen die allemaal psychologisch aan de grond zitten en weinig tijd krijgen om de harde dilemma's te verwerken. De strijd tegen de zombies verdwijnt naar de achtergrond. De strijd van een kleine groep mensen tegen hun eigen instincten komt in de plaats. Het verval van de menselijke beschaving rukt onwaarschijnlijk snel op. De opeenstapeling van gruwel grijpt je naar de keel en de overdaad begint de eerste ergernissen op te wekken. Hoe bizar het ook mag klinken maar het realiteitsgehalte van de reeks zakt door deze overkill. Kirkman wil via dat geweld zo veel mogelijk sociale processen op elkaar in laten werken maar de lezer moet ook nog mee willen natuurlijk. De schetsmatige tekeningen van Charlie Adlard blinken zeker niet uit in anatomie of vastheid maar volstaan om het verhaal te volgen. Door de veelheid aan personages en de gestileerde hoofden is het niet altijd gemakkelijk om de karakters vlot te onderscheiden. Er is een zachte neerwaartse trend en in deel vier komen soms wel heel vreemde gezichten of poses voor. De zwakker wordende tekenstijl maakt het ook moeilijker voor de persoon die de reeks bewerkt met grijs. Hij hanteert steeds grotere vlakken en steeds meer zwart. Dat geeft de reeks meer identiteit maar minder kwaliteit. De ingekleurde covers van beide delen die nog steeds gemaakt werden door de tekenaar van het eerste deel zijn dan wel weer geslaagd. Moest deze kwaliteit (wat kleur, kadrering en poses betreft) zich doorgezet hebben in de hele reeks dan zou dit een serieuze meerwaarde hebben betekend. [Stefaan Froyman]

Onder leiding van ex-politieman Rick verovert een groepje mensen een gevangenis op de zombies om daar binnen bescherming te vinden tegen deze ondoden, die de weinige nog levende mensen als prooi zien. Uitgebreid met vier overlevende ingezetenen, lijkt er voor de groep een wat rustiger vaarwater aangebroken. Dan laait binnen de groep het geweld op. Wantrouwen, wisselende loyaliteiten, vriendschap en jaloezie, gewetensconflicten, ontluikende en overgaande liefdes, moord en doodslag, en zoals een horrorserie betaamt veel bloed. Er gebeurt veel in dit stripverhaal. Omdat er ruimte is voor psychologisch uitgewerkte situaties is het toch een bovengemiddeld boeiend verhaal. De sinds 2003/4 lopende serie is zo succesvol in de Verenigde Staten dat er inmiddels animatiefilms van zijn en sinds oktober 2010 in vele landen een wekelijkse filmserie op tv. Realistisch tekenwerk, licht schematisch, vanuit sterk wisselende hoek, uitgewerkte gezichtsemoties, in grijstinten. Ook in het wapengeweld herkenbaar Amerikaans.